Elegant z Wołówki

wpis w: Porzekadła, SEZON 2 | 0

poznajemy warszawe poprzez porzekadlaWOŁÓWKA

Pociejów i Wołówka były bardzo dawnymi targowiskami, na których handlowało się tandetą wszelkiego rodzaju. Nazwa „Wółówki” pochodzi od ulicy, przy której targowisko zlokalizowano. Ulica ta, występująca w oficjalnych aktach jako Wałowa, w gwarze warszawskiej od początku istnienia była przeinaczana na „Wołową”. Tu trzeba dodać, że równocześnie na Pradze istniała oficjalnie ulica Wołowa, obecna Targowa. W roku 1892 Wołówkę przeniesiono na ulicę Pokorną (między Inflancką a placem Muranowskim). Podobnie jak to miało miejsce z Pociejowem, i Wołówka pomimo przeniesienia na inne miejsce zachowała dawną, tradycyjną nazwę. W wieku XVIII i XIX Wołówka była jednym z najruchliwszych targowisk żydowskich, gdzie odbywały się kupno i sprzedaż najróżniejszego towaru (…).[1]

Stara Wołówka była wąską uliczką między Świętojerską a Franciszkańską. Naprawdę nazywała się Wałowa; ludzie mówili na nią stara, żeby odróżnić ją od nowego bazaru w okolicach ulicy Stawki, który też nazywał się Wołówka. Na Wałowej handlowano rozmaitymi ubraniami – od jedwabnych żupic dla chasydów po krótkie kapoty dla misnagdów, od ubrań roboczych dla hutników czy szoferów po fraki à la Paris. Jeśli ktoś potrzebował historycznego kostiumu, można go było dostać na Wałowej. W oknach ustawiano jako reklamy manekiny w strojach z różnych epok, które straszyły swoim woskowożółtym odcieniem. Wyglądały jak trupy dopiero co wyciągnięte z grobów, przyciągały jednak strojami przypominającymi czasy Matuzalema.[2]

ELEGANT Z WOŁÓWKI

W wieku XVIII i XIX Wołówka była jednym z najruchliwszych targowisk żydowskich, gdzie odbywamy się kupno i sprzedaż najróżniejszego towaru wchodzącego w zakres zainteresowań tego narodu. W XX wieku istotne znaczenie nadawała jej produkcja i handel surowcami uzyskanymi z odpadków i szmelcu wszelkiego rodzaju, poza tym była już tylko miejscem handlu najnędzniejszą tandetą. Jeśli w Warszawie powiedziało się o kimś elegant z Wołówki lub dżentelmen z Wołówki, oznaczało to zupełne zdyskwalifikowanie człowieka, bez względu na to, kim był i jaką się trudnił profesją.[3]

 

przypisy

[1] Handke Kwiryna Dzieje Warszawy nazwami pisane, Biblioteka Warszawska, Muzeum Historyczne m.st. Warszawy, Warszawa 2011, s. 544.
[2] Stara Wołówka, www.varshe.org.pl
[3] Handke Kwiryna, op.cit., 528.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *