Warszawa lata 30. – zdjęcia z albumu Foto Retro

Lata 30. w Warszawie źle się zaczęły i jeszcze gorzej skończyły. Ich początek wyznacza kryzys gospodarczy, koniec zaś – wybuch II wojny światowej, która przyniosła prawie całkowite zniszczenie milionowego miasta. Mimo to dekada wspominana była zawsze z nostalgią – w tym czasie Warszawa stawała się europejską metropolią. Jak grzyby po deszczu wyrastały nowe domy. Wytyczano kolejne ulice I dzielnice, /okładano parki. Miasto tętniło żydem. Kawiarnie I modne wówczas dansingi rozbrzmiewały muzyką do późne) nocy. Po zmroku główne ulice handlowe I rozrywkowe rozświetlały barwne neony. Planowano budowę kilku linii metra.

Wielki kryzys, który w 1929 roku rozlał się na cały świat, zahamował na jakiś czas realizację wielu śmiałych planów rozbudowy miasta. Rosła liczba bezrobotnych. Zjawisko to nie dotykało jednak Warszawy aż tak boleśnie jak inne duże miasta w Polsce. Warszawa w ciągu kilkunastu pierwszych lat niepodległości w dużym stopniu stała się miastem inteligencji urzędniczej. Dziesiątki tysięcy ludzi procowało w licznych urzędach i instytucjach państwowych. Mieli zapewnione posady i względną stabilizację. Nowe instytucje państwowe niczym magnes przyciągały do stolicy energicznych ludzi z całego kraju. Wielu z nich było repatriantami z ogromnego obszaru dawnego Imperium Rosyjskiego. Na rynku pracy pojawiała się rzesza młodych ludzi wykształconych już w szkołach i na uczelniach, działających w stolicy przez pierwsze dziesięć lat niepodległości. Latem 1932 roku liczba osób poszukujących zatrudnienia i będących w ewidencji państwowego urzędu pracy wynosiła około 18 tysięcy osób. Nie było to aż tak wiele. Ale znalezienie pracy nie było łatwe.

Majewski, J.S., Warszawa lata 30., Wydawnictwo Bosz, Warszawa 2016, s. 3.